Cuando el alma se detiene a mirar / Wanneer de ziel even stilstaat

Han pasado varios días.

El silencio de las vacaciones me envuelve, y entre susurros del tiempo me encuentro reflexionando sobre lo vivido en el verpleeghuis.

Algunas abuelas han emprendido su viaje eterno. Y aunque sé que la muerte es parte del camino, no deja de dejar huellas en el alma.

Cada mirada, cada historia compartida, permanece como una luz suave que no se apaga.

Todo forma parte del ciclo sagrado: nacer, crecer, amar, partir.

Y mientras contemplo ese ritmo inevitable, me descubro pensando en mi propio destino, en los años que vendrán, en el eco que dejaré tras de mí.

Hoy elijo dar lo mejor de mi ser —con ternura, con entrega, con gratitud—por mí, por ellos,

y por todos los que entendemos que servir también es una forma de amar.

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

Er zijn al enkele dagen voorbijgegaan.

De stilte van de vakantie omhult me, en in het gefluister van de tijd vind ik mezelf terug, peinzend over wat ik heb meegemaakt in het verpleeghuis.

Enkele oma’s zijn aan hun eeuwige reis begonnen. En hoewel ik weet dat de dood deel uitmaakt van het pad, laat ze toch sporen na in mijn ziel.

Elke blik, elk gedeeld verhaal, blijft achter als een zacht licht dat nooit dooft.

Alles maakt deel uit van de heilige kringloop: geboren worden, groeien, liefhebben, heengaan.

En terwijl ik naar dat onvermijdelijke ritme kijk, betrap ik mezelf op gedachten over mijn eigen bestemming, over de jaren die nog komen, over de echo die ik zal achterlaten.

Vandaag kies ik ervoor het beste van mezelf te geven — met tederheid, met toewijding, met dankbaarheid — voor mij, voor hen, en voor allen die begrijpen dat dienen ook een vorm van liefhebben is.