La calma de cada atardecer / De rust van elke zonsondergang

La calma de cada atardecer

En la residencia donde trabajo,  vive una anciana encantadora de 94 años. Camina despacio con su andador, siempre con una calma que parece venir de otro tiempo.

Cada noche, al terminar la cena, tiene un pequeño ritual: pide que le coloquemos una silla junto a la entrada. Ahí se sienta, tranquila, a contemplar el atardecer. No espera a nadie, no busca nada en particular. Solo observa cómo el sol se despide, pintando el cielo de tonos dorados y rosados.

A veces me acerco en silencio y me quedo detrás de ella. La rodeo suavemente con mis brazos y, juntas, miramos el horizonte. No hacen falta palabras. Solo la paz de ese instante compartido, la certeza de que cuidar también es acompañar en el silencio, y que la belleza de la vida se esconde en gestos tan sencillos como mirar un atardecer con alguien a quien quieres.

De rust van elke zonsondergang

In het verzorgingshuis waar ik werk, in Nederland, woont een lieve oude dame van 94 jaar. Ze loopt langzaam met haar rollator, altijd met een rust die uit een andere tijd lijkt te komen.

Elke avond, na het diner, heeft ze een klein ritueel: ze vraagt of we een stoel bij de ingang willen neerzetten. Daar gaat ze rustig zitten om de zonsondergang te bekijken. Ze wacht op niemand, ze verwacht niets. Ze kijkt alleen hoe de zon afscheid neemt en de hemel kleurt in gouden en roze tinten.

Soms kom ik zachtjes achter haar staan. Ik sla voorzichtig mijn armen om haar heen en samen kijken we naar de horizon. Woorden zijn niet nodig. Alleen de rust van dat gedeelde moment, de zekerheid dat zorgen ook betekent iemand in stilte vergezellen, en dat de schoonheid van het leven schuilt in zulke eenvoudige gebaren als samen een zonsondergang bekijken.